Wat is jouw stijl. . . ?
De vraag die vaak volgt als je verteld dat je (interieur)architect bent. In mijn beleving wordt vormgeving voor een belangrijk deel bepaald door de context, de locatie en ligging. Het ontstaat uit 'het oplossen van het probleem’, het beschikbare budget, type opdrachtgever etc. En dus niet per se gedacht vanuit een specifieke stijl.
Met de jaren heb ik, gebaseerd op datgene wat mij inspireert, met deze uitgangspunten een duidelijk idee over vormgeving ontwikkeld. Vooruit, we noemen het een stijl.
Als opgroeiende jongen op Curaçao kon ik urenlang op een hoek staan kijken naar het Landskantoor in Otrobanda. De modernistische architectuur was zo anders dan de alom aanwezige koloniale architectuur met zijn felle kleuren, ornamenten en klassieke verwijzingen. De ‘moderne’ vormgeving raakte mij diep: het minimale, de rust, de zichtbaar functionele elementen en fijne combinatie van materialen en kleur.
Later raak ik gefascineerd door het Amerikaanse 'Mid-Century' modernisme zoals geëtaleerd in de Case Study Houses, dit zijn de allermooiste minimalistische woningen ooit, toch?
Verhuisd naar Nederland ontdek ik, in het jaar dat ik mijn studie architectonische vormgeving start, het werk van Ettore Sottsass. Zijn werk veroorzaakt een storm in mijn modernistische ziel.
In reactie op het functionalisme introduceert Sottsass een ontbrekende schakel in het modernisme. Voor hem is functioneel alleen niet genoeg, vormgeving moet ook sensueel en opwindend zijn.
In navolging daarvan ontdek ik het postmodernisme, de uitbundige jaren tachtig architectuur, die explosie van vorm, kleur, ornament en vooral gekkigheid en plezier.
Die ervaringen neem ik mee in mijn ontwerpwerk: Naast de altijd belangrijke context (zo is een dakopbouw nooit los te zien van het bestaande gebouw) staat het buiten kijf dat woonruimtes functioneel en goed bruikbaar moeten zijn. Goede verhoudingen, logische indelingen, helder gebruik van materialen en natuurlijk licht. Tegelijkertijd moet het verblijf in en om de woning plezier veroorzaken, de vormgeving moet dus ook opwindend zijn. Dit door keuzes te maken die het functionele overstijgen.
Als ontwerper ga ik voor het zowel organiseren van rust als, voorkomen dat het resultaat onbewogen laat. Andersom waak ik ervoor dat er te veel gebeurt, dat de vormgeving 'over the top' is en dan snel gaat vervelen.
Als ik in 2019 weer eens voor het Landskantoor in Otrobanda sta, is het roze geschilderd!
De oorspronkelijke combinatie van neutrale wit en zandkleurige tinten is vervangen door een combinatie van licht- en donkerroze. Het roze heeft mij geen seconde gestoord. Het Landskantoor is nog steeds heerlijk en indrukwekkend.
Afgelopen jaren verschijnt regelmatig de term Minimal Maximalism in populaire online designmedia. Een contradictie, die eigenlijk best goed past bij mijn werk. Een vormgeving waarin je streeft naar maximale beleving en tegelijkertijd zorgt voor helderheid en rust. Dus niet teveel vorm, maar zeker nooit te weinig.
​
Camilo Ridderplaat Dutch/Carribean Minimal Maximalist designer